[rozmowa o książce] Karolina Szostak: Bycie fit weszło mi już w krew

W dzisiejszych czasach bycie w formie to niemal przymus społeczny. Kobiety katują się przeróżnymi dietami i ćwiczeniami, aby tylko osiągnąć wymarzony rozmiar. Wiele jednak przegrywa, gdy na swojej drodze spotyka niewinnie wyglądające ciastko z kremem. Najpierw jedno, potem drugie i.. Popada w pułapkę "jojowania". Karolina Szostak – pierwsza w Polsce kobieta-dziennikarka sportowa postąpiła inaczej. Znana z krągłości po udziale w "Tańcu z Gwiazdami" powiedziała: "STOP!" i zaczęła walczyć o swoją wagę, o swoje zdrowie. Zrobiła to przy pomocy postu dr Dąbrowskiej. Co sprawiło, że zdecydowała się na tak drastyczny krok? Jakie były wzloty i upadki? Czy miała chwile zwątpienia i czy pokochała "nową" siebie? O tym wszystkim rozmawiamy na łamach portalu Kulturalne Rozmowy za sprawą jej drugiej książki napisanej we współpracy z przyjaciółką i redaktorką – Martą Kordyl. Zapraszam serdecznie.   

Wyjaśnijmy tym, którzy jeszcze nie wiedzą, na czym w skrócie polega post dr Dąbrowskiej i dlaczego w ogóle Pani napisała te dwie książki "Moja spektakularna metamorfoza" i "Mój spektakularny detoks"? Dla kogo? Od razu wiedziała Pani, że powstaną obie części?

Karolina Szostak: Post dr Dąbrowskiej to nic innego jak kuracja uzdrawiająca ciało i ducha. Po sześciu tygodniach jedzenia ekologicznych warzyw i owoców (warzywa tylko niskoskrobiowe, owoce – jabłko i grejpfrut) po prostu musimy czuć się dobrze. A nawet fantastycznie. Nasz organizm jest totalnie oczyszczony z toksyn. Nasza skóra wygląda, jakbyśmy właśnie wrócili z tygodniowego pobytu w SPA. Mamy mnóstwo energii i dużo lepsze wyniki badań, choć przez 6 tygodni nie dostarczamy naszemu organizmowi żadnych tłuszczów, i – co za tym idzie – witamin, które się w nim rozpuszczają. Post idealnie sprawdza się w przypadku osób z problemami z tarczycą, z zatokami, trądzikiem, anemią. Leczy nas w naturalny sposób. Zresztą, kuracja stała się ostatnio bardzo modna także wśród weterynarzy, którzy w ten sposób leczą psy i koty z nowotworów. Dodatkowo satysfakcja, którą odczuwamy, kiedy przetrwamy sześć tygodni restrykcyjnej diety, jest nie do opisania. I nie myślę tu tylko o ubytku wagi – bardzo często spektakularnym, ale o naszej samoocenie oraz dumie, że potrafimy zdyscyplinować siebie i wykonać zadanie do końca. Mnie się to udało i wcale nie planowałam napisać o tym książki. To kobiety z całej Polski, które notorycznie pisały do mnie maile, pytania na Instagramie i FB, "zmusiły" mnie do opisania swojej spektakularnej metamorfozy. A że propozycja z wydawnictwa padła, postanowiłam skoczyć na głęboką wodę i razem z przyjaciółką, dziennikarką Martą Kordyl, opisać swoją historię. Warunek był jeden. W tych książkach ma nie być ściemy. Wszystko opiszę tak, jak było naprawdę – nawet jeżeli będę musiała pisać o zatwardzeniach czy wzdęciach. I tak powstały dwie moje książki – najpierw "Moja spektakularna metamorfoza", a potem jej kontynuacja, czyli "Mój spektakularny detoks". Jestem z nich bardzo dumna.

Gratuluję! Poszło Wam z tym pisaniem świetnie. Dlaczego w ogóle zdecydowała się Pani na taką metamorfozę, na zmianę trybu życia? Co w Pani przekonaniu dotąd było nie tak? Od czego, według Pani jako nie-dietetyka, zależy stan naszego zdrowia? Czy tylko od diety? Dlaczego oczyszczanie organizmu z toksyn raz na jakiś czas jest takie istotne? I wreszcie, jak to wpływa na regeneracje organizmu?

Wszystko zaczęło się od "Tańca z Gwiazdami", kiedy dotarło do mnie, że moja kobieca sylwetka nie zawsze dobrze prezentuje się w strojach do tańca i nie zawsze wiruje na parkiecie tak,  jakbym sobie tego życzyła. Dlatego postanowiłam ją trochę zmniejszyć, a nie było to trudne, bo podczas programu ćwiczyliśmy po 6 godzin dziennie, więc kilogramy same spadały, ale program nie trwał wiecznie, a ja nie chciałam już wracać do dawnej wagi. Wtedy z pomocą przyszła mi koleżanka, która miała firmę cateringową i właśnie wprowadzała do swojej oferty post dr Dąbrowskiej. Było to dla mnie ogromne ułatwienie, ponieważ nie jestem fanką gotowania i wiem, że nie prze-trwam na żadnej diecie, jeżeli będę musiała sobie sama gotować. Lubię wyzwania, więc szybko dałam się namówić na kurację. Jednak tak samo szybko, jak się na nią zdecydowałam, chciałam z niej zrezygnować. Stało się to już pierwszego dnia, kiedy dotarło do mnie, że przez najbliższe 6 tygodni nie napiję się nawet łyka kawy. Koleżanka jednak szybko postawiła mnie do pionu i przetrwałam, choć nie było łatwo zwłaszcza na początku, kiedy przez pierwsze dni pojawia się tzw. kryzys ozdrowieńczy, przy którym boli głowa, stawy i z reguły nie ma się ochoty na nic, poza jedzeniem – oczywiście  tym zakazanym (śmiech). Nie trzeba jednak być dietetykiem, by wiedzieć, że tak właśnie musi być. Na tym polega oczyszczanie organizmu z toksyn. Sprawdziłam to na sobie i wiem, że po takiej kuracji czuję się jak młody Bóg. Po 42 dniach postu sukcesywnie wprowadzam tłuszcze, wszystkie warzywa i owoce, kawę, sport – choć przyznaję się bez bicia, że wcześniej nikt nie namówiłby mnie na siłownię. A teraz? Proszę bardzo, kilka razy w tygodniu ćwiczę. Zdrowo się odżywiam i raz na jakiś czas przechodzę na detoks. Raz w roku trwa on 6 tygodni, trzy razy w roku po 2 tygodnie. Mój sukces polega na konsekwencji.

Brzmi to trochę jak ogromne wyzwanie, ale ostateczny wynik jest pozytywny. Gratuluję wytrwałości. W jaki sposób zacząć i co zmienić, aby osiągnąć zamierzone rezultaty? Czy wystarczy tylko konsekwencja, która jest motorem wszystkich celów?

Zacząć najlepiej od teraz. Nie od poniedziałku, Nowego Roku, czy 40. urodzin. Może nie od razu zaczynać 6-tygodniowy post – to zdecydowanie odradzam. Do postu, jak do wszystkiego, co ma mieć sens i się udać, trzeba się skrupulatnie przygotować. Post należy zacząć od zrobienia sobie morfologii krwi i konsultacji z lekarzem. Potem przez trzy tygodnie sukcesywnie rezygnować ze słodyczy, mięsa, nabiału, alkoholu. Już po tych trzech tygodniach powinniśmy poczuć się lepiej. Następnie, jeżeli oczywiście decydujemy się na pełen post, przez 6 tygodni jeść to, co jest na naszej liście i tak, żeby wartość energetyczna nie przekroczyła 800 kcal dziennie. Tylko wtedy dojdzie do odżywiania wewnętrznego, czyli najważniejszego momentu naszego postu. Wtedy nasz organizm niczym kanibal zjada nasze zwyrodniałe, martwe komórki, złogi białkowe, zakrzepy, guzy, blizny. Czyli wszystko to, czego chcemy i musimy się pozbyć, żeby znowu być silnym i zdrowym. Co zrobić, żeby przetrwać? Stworzyć sobie dokładny "biznesplan" naszej metamorfozy, powiedzieć o nim całej rodzinie i trzymać się tego. 

Znów mówi Pani o planie, a co było i jest nadal u Pani największym wyzwaniem w utrzymaniu stabilnej sylwetki? Skąd czerpać motywację do zmiany nawyków żywieniowych? Szczególnie w przypadku, gdy ktoś zbyt często otwiera lodówkę czy regularnie zagląda do cukierni.

Największym wyzwaniem jest zrozumienie, że nie jestem chwilowo na diecie, tylko całkowicie i raz na zawsze zmieniam swój jadłospis i tryb życia. Że przemiana, która we mnie zaszła nie ma daty ważności. Całe szczęście, jeżeli ktoś – tak jak ja – dużo schudnie, polubi siebie w  mniejszym rozmiarze, to później bardziej się stara, żeby nie zaprzepaścić efektów. Trzeba po prostu wmówić sobie, że cukiernia to nie jest miejsce dla mnie, a w lodówce czeka na mnie tylko pyszne, zdrowe jedzenie, które przygotowałam sobie wcześniej.

Właśnie, mówi Pani posiłkach, których przyrządzenie jednak zajmuje czas. Co zrobić w przypadku, gdy ktoś dużo pracuje i nie ma czasu na przygotowanie tych wszystkich skomplikowanych posiłków? Jak Pani sobie z tym radzi?

Zdrowe jedzenie jest o wiele mniej skomplikowane w przygotowaniu niż to niezdrowe. Mówię to ja – osoba, która zaczęła trochę gotować rok temu. Na co dzień zazwyczaj jem jedzenie z pudełek. Firma cateringowa przywozi mi każdego dnia rano 5 posiłków na cały dzień i tego się trzymam. Ale kiedy tylko mam wolny dzień albo po prostu chce mi się coś ugotować, wchodzę do kuchni i robię proste i bardzo smaczne dania. Część z nich jest w mojej książce. Do moich złotych strzałów należy pizza z kalafiora, zupa cebulowa, czy młoda kapusta z sosem pomidorowy. No proszę, od razu zgłodniałam (śmiech).

Ja też (śmiech). Wróćmy na chwilę do Pani diety sprzed metamorfozy, choć teraz pewnie niechętnie Pani o tym mówi. Jakie grzechy żywieniowe popełniała Pani wtedy? Jak się ich pozbyć po zakończeniu diety? Czy post dr Dąbrowskiej to dobra metoda, aby utrzymać wagę trwale i czy mogłaby Pani podać kilka podstawowych zasad zdrowego trybu życia, którymi obecnie się pani kieruje?

Moim największym żywieniowym grzechem był brak regularności i jedzenie wieczorami. Bankiety, spotkania towarzyskie są fantastyczne, ale też fantastycznie wchodzą w biodra, dlatego należy się pilnować. Ja robię to cały czas, pilnuję się, bo wiem, że bez tego nawet najlepszą dietę szlag trafi.

To musiało być trudne przy Pani trybie życia – zwłaszcza na początku. Aby w ogóle rozpocząć detoks, potrzebny jest cel. Co nim było u Pani na początku: utrata wagi, chęć poprawienia kondycji fizycznej, a może było to całkiem coś innego? Czy priorytety zmieniały się w miarę osiąganych efektów?

Moim celem na początku było przetrwać do końca postu. Jestem ambitna i nie poddaje się tak łatwo, dlatego walczyłam. Po poście i pierwszych zbitych 10 kg chciałam stracić kolejną dychę. Potem utrzymać wagę, potem podszkolić się w kuchni, potem wytrzymać 20 minut na bieżni. Cały czas coś. Teraz np.: pracuję nad ujędrnieniem pośladków i planuje znowu przejść 6-tygodniowy post. Jak co roku (śmiech).

Czyli jednak ca jakiś czas wyznacza sobie Pani nowe cele. Metoda małych kroczków u Pani wygrywa. Czy jednak, katując się Dąbrowską, nie wpisuje się pani w trend pięknych ciał, pokazując tym samym młodym dziewczynom czy kobietom, że warto TAKIE wyrzeczenia robić jedynie dla ciała i że głodówka jest OK?

A co jest złego w pięknych i zdrowych ciałach? W wyzwaniach? W dbaniu o siebie? Zmienianiu się na lepsze? Ja nikogo nie namawiam na przejście na post dr Dąbrowskiej. Jako osoba publiczna – nie-dietetyk i nie-ekspert po prostu opisuję swoją historię. Pokazuję kobietom, że skoro Szostak udało się schudnąć 30 kg i nie stracić przy tym poczucia humoru, to każdej z nas się to uda. Metoda nie ma znaczenia. Chodzi o to, żeby wstać z kanapy i zrobić coś tylko dla siebie.

Jak na te zmiany żywienia i w ogóle zmianę trybu życia zareagowało pani ciało?

Fantastycznie, ono mnie teraz ubóstwia. (śmiech) Przez całą kurację bardzo dbałam o skórę, robiłam sobie peelingi, masaże bańką chińską. Korzystałam z zabiegów ujędrniających w klinice medycyny estetycznej, dlatego moja skóra bardzo łagodnie przeszła całą metamorfozę. Nic mi nie wisi. No, może trochę pośladki, ale – jak już wcześniej mówiłam – pracuje nad nimi.

Nie wydaje się Pani, że taka drakońska dieta jest sygnałem dla młodych kobiet czy dziewcząt, że bardziej niż zaakceptować się taką, jaką się jest lub zwyczajnie pracować nad sobą (podjadanie w wyniku stresu, z nudów itd.), warto przejść na dietę za wszelką cenę? Nie wydaje się Pani, że takie podejście do sprawy jest przedłużeniem kultury "fotoszopowanych" kobiet i – zamiast wzmacniać poczucie wartości młodego pokolenia – tylko jeszcze dodaje im powodu do kompleksów?

Młode pokolenie jest teraz bardziej inteligentne i świadome niż się chyba Pani wydaje. Widać to na siłowniach, w parkach, w warzywniakach. Młodzi doskonale wiedzą, co nas truje. Sami sięgają po surowe warzywa, robią sobie detoksy, piją same soki, zupy i Szostak nie musi im mówić, co mają jeść. Oni nie nabiorą się na „fotoszopa” czy inną ściemę. Za to chcą być zdrowi, mieć wysportowane ciało. Chcą być i żyć fit. A ja jedynie mogę się pod tym podpisać obiema rękami.

Pani publikacja wywołała lekkie oburzenie w środowisku dietetyków. Czy spodziewała się Pani takiej reakcji? Jaki reaguje pani na tego rodzaju sytuacje, na krytykę?

Post dr Dąbrowskiej wymyśliła w latach 80. dr Ewa Dąbrowska i od tamtej pory ta kuracja budzi wiele emocji i ma swoich przeciwników i zwolenników. Ja nie wymyśliłam niczego nowego. Pokazałam tylko na swoim przykładzie, jak ta dieta zmieniła mnie. Wiem, że teraz coraz więcej dietetyków uważa, że dobrze przeprowadzony post Dąbrowskiej jest zbawienny dla naszego organizmu. Znam nawet takich, którzy sami na niego przeszli. No cóż? Pić mleko czy nie? Szczepić się czy nie? Post dr Dąbrowskiej szkodzi czy pomaga itd.… To tego typu dyskusja.

W swojej książce dokładnie opisuje Pani sam proces przygotowania posiłków, łączenia produktów. Jak długo musiała się Pani tego wszystkiego uczyć? Jak wyglądał ten proces i jakie rady ma Pani dla osób, które właśnie teraz zastanawiają się nad postem? 

W ogóle się tego nie uczyłam. Po prostu otwieram książkę lub zaglądam do Internetu i robię to, co mi każą. Na takim poziomie gotowania, na jakim ja jestem, nie potrzeba mieć żadnych trików. Po prostu trzymać się przepisu, dobrze się bawić i nie przejmować się, kiedy coś nie wyjdzie.

Jak ważne w tym wszystkim było pani pozytywne nastawienie?

Pozytywne nastawianie zawsze jest najważniejsze, zwłaszcza w momentach kryzysowych. Wtedy trzeba przypomnieć sobie swój cel, zrobić kilka oddechów i iść dalej.

Wcześniej wielokrotnie wspomniała Pani o ćwiczeniach. Od razu zaczęła pani treningi, równolegle z dietą?

Nie, podczas pełnego postu ćwiczenia nie są wskazane. Nie mamy po prostu na nie siły, choć wiem, że dziewczyny, które regularnie ćwiczyły przed kuracją, w trakcie też to robią i dają radę. Ja ruch do mojego "menu" wprowadziłam po poście. I to była jedna z moich najlepszych decyzji. Zaraz po poście, oczywiście.

Kiedy nastąpił kryzys w czasie postu? Czy w ogóle był i jak sobie pani z nim poradziła? Trochę już Pani o tym wspomniała. Czy był to tylko brak kawy?

Pierwszy kryzys był już pierwszego dnia, kiedy bardzo chciało mi się kawy. Drugi po trzech tygodniach, kiedy weszłam na wagę i zobaczyłam, że przez ten czas nic nie schudłam. Nawet moja dietetyczka była zdziwiona i nie chciała mi uwierzyć, że nie oszukiwałam w trakcie kuracji. Wszystko wyjaśniło się, kiedy zmierzyła mi odwody. W udach miała po 9 cm mniej niż na początku. To dodało mi skrzydeł. A kilogramy zaczęły lecieć pod koniec piątego tygodnia.

Obecnie media kreują wizerunek pięknych kobiet, które są nie tylko aktywne zawodowo, ale też sportowo. W swojej książce też demonstruje Pani kilka ćwiczeń. Jak Pani godzi te dwie sfery życia – bycie fit oraz zawodowe wyzwania? 

Bycie fit weszło mi już w krew. Jest to teraz część mnie i nie zastanawiam się na tym. Po prostu, jak jestem głodna, jem zdrowo, ćwiczę, bo lepiej się potem czuję, lepiej wyglądam, mam lepszy humor, a w pracy więcej energii, natomiast po pracy nadal mam siłę na spotkania z przyjaciółmi czy spacer.

Co zrobić, kiedy nasz nieregularny tryb życia, praca, pośpiech sprawiają, że jemy to, co aktualnie mamy „pod ręką”? Jak się z tego wyzwolić?

Zawsze trzeba mieć coś zdrowego pod ręką. Nie pozwolić sobie na to, żeby głód nas zaskoczył. Jeżeli do pracy przynosimy przygotowane rano drugie śniadanie, obiad i podwieczorek, to raczej pokusy nam nie grożą. Ja mam zawsze swoje pudełka. Dzięki nim czuję się bezpiecznie (śmiech).

Z pewnością to pomaga. Wiele osób kojarzą Panią jako kobietę o pełniejszych kształtach. Nie bała się Pani fali krytyki i tego, że widzowie nie zaakceptują „nowej” Karoliny?

Część nadal nie zaakceptowała, zwłaszcza mężczyźni. Często słyszę, że lepiej wyglądałam w poprzednim rozmiarze. Być może, ale wtedy miałam problemy z tarczycą, zadyszkę, jak wchodziłam po schodach. Często zatrzymywała mi się woda w organizmie i łapały mnie różne infekcje. Teraz nie mam takich problemów i – co tu dużo mówić – po prostu podobam się sobie w rozmiarze 38.

Prowadzi Pani także zajęcia uświadamiające dla kobiet – proszę powiedzieć, jaki jest stopień wyedukowania kobiet w sferze żywienia? Czy obecnie kobiety są świadome, co znaczy dobre jedzenie? Następne pokolenie będzie odżywiało się lepiej niż my teraz?

Prowadzę warsztaty motywacyjne, podczas których tłumaczę pani z Warszawy, Sieradza, Gdańska czy Ełku, że – bez względu na wiek, wagę startową – każda z nas może osiągnąć swój wymarzony sukces. Nie, nie będzie łatwo. Czasami nawet bardzo ciężko, czasami będziemy musiały sobie popłakać albo pożalić się przyjaciółce, ale nadal ten sukces jest na wyciągniecie ręki. Trzeba tylko zdecydować się na pierwszy krok. Potem będzie już z górki. Podczas warsztatów nie namawiam pań na dietę, którą sama przeszłam, jedynie opowiadam o niej. Tłumaczę, że to jest skok na głęboką wodę, ale składający się z kilku etapów. Najpierw wprowadzenie do postu, czyli stopniowe eliminowanie poszczególnych produktów, potem detoks, następnie stopniowe wprowadzanie wyeliminowanych produktów, potem całkowite, bezterminowe zmienienie swojego trybu życia, wprowadzenie sportu. Ostatni etap jest o tyle łatwy, że jesteśmy oczyszczenie i odchudzenie po poście. Widzimy efekty. Dobrze się czujemy, świetnie wyglądamy i najnormalniej w świecie nie chcemy tego zmarnować. To cała filozofia zdrowego trybu życia, która rozpoczyna się od chęci zmiany.

Co dalej po książce? Jakie ma Pani plany na najbliższy rok? Dalej spotkania z kobietami? A może następna publikacja? 

Na pewno spotkania z kobietami, ponieważ to bardzo motywujące także dla mnie. Kolejna książka – może… Za chwilę znowu będzie można mnie zobaczyć w Polsat Sport w programie "Po zdrowie z Karoliną i Martą". Mam też w planie nagrać płytę z ćwiczeniami dla kobiet, które właśnie zaczęły ćwiczyć, a treningi z Chodakowską czy Lewandowską są dla nich zbyt trudne. No i, oczywiście, niezmiennie można zobaczyć mnie w  Polsacie po Wydarzeniach. Więcej planów nie zdradzę.

Będziemy zatem wyczekiwać Pani w telewizji. Bardzo dziękuję za chęć rozmowy o sobie oraz życzę samych sukcesów i wytrwałości w Nowym Roku i nie tylko.

Rozmawiała

Fot. 1.: Krzysztof Kostkiewicz

Fot. 2.: Krzysztof Jarosz (Agencja Fotograficzna EPOKA) 

Zapraszam też do przeczytania wywiadu na temat przyjaźni Marty Kodryl z Karoliną Szostak. (kliknij w zdjęcie)

Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat do rozmowy albo żebym przeczytała i zrecenzowała Twoją książkę? Skontaktuj się ze mną, pisząc maila na adres: sylwia.cegiela@gmail.com.

Dziękuję, że przeczytałaś/eś ten artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z kolejnymi nowościami wydawniczymi lub ciekawymi historiami, zapraszam do mojego serwisu ponownie!

Publikacja objęta jest prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i rozpowszechnianie tylko i wyłącznie za zgodą Autorki niniejszego portalu.